مسیر بین لمللی شدن یوآن به 3 مرحله کلی قابل تقسیم است: 1. استفاده برای تامین مالی تجارت؛ 2. استفاده برای سرمایه گذاری و 3. در بلندمدت برای ذخیره ارزی. داده های سوئیفت از 10118 موسسه مالی در 210 کشور جهان حاکی از آنست که رشد بسیار سریعی در میزان استفاده از یوآن چین حاصل شده است؛ در سال 2010، یوآن سی پنجمین ارزی پراستفاده در جهان بود، در حالیکه در اکتبر 2012 به چهاردهمین ارز پراستفاده رسید [2] و هم اکنون، پنجمین ارز پر استفاده است [3]ا
جدول 1: گامهای برنامه پایلوت به سوی بین المللی شدن یوآن
|
ردیف |
زمان |
اقدام |
|
1 |
جولای 2009 |
آغاز بکار برنامه پایلوت که برمبنای آن به تعدادی شرکت داخلی اجازه داده شد که از یوآن بعنوان ارز تسویه استفاده کنند. قلمرو اولیه عبارت بود از 5 شهر بزرگ چین (شانگهای، گوانگژو، شنزن، ژوهای و دونگوان)؛ در حالیکه قلمرو خارجی طرح تنها محدود به کشورهای هنگکنگ، ماکائو و آسهآن بود. |
|
2 |
ژوئن 2010 |
برنامه پایلوت به 20 استان چین در داخل و کل کشورها در خارج توسعه یافت. بخش داخلی تنها شامل کلیه واردکنندگان بود و تنها 365 صادرکننده اجازه داشتند که در برنامه مشارکت داشته باشند. |
|
3 |
جولای 2010 |
بانک مرکزی چین با نهاد پولی هنگکنگ و بانک چین (شعبه هنگکنک)، تفاهمنامهای امضاء کرد که بر اساس آن تمامی محدودیتهای انتقال یوآن در هنگکنگ برداشته شد و شرکتها اجازه یافتند از بانکهای هنگکنگ یوآن بخرند. |
|
4 |
آگوست 2010 |
بانک مرکزی چین به بعضی از موسسات واجد شرایط خارجی (شامل بانکهای مرکزی و تجاری) اجازه داد که در بازار اوراق قرضه بین بانکی[1] چین سرمایه گذاری کنند. این اقدام در راستای گسترش کانالهای سرمایهگذاری برای یوآنهای خارج از چین (که حاصل از تسویه تجاری) بود انجام شد. |
|
5 |
دسامبر 2010 |
بانک مرکزی چین قلمرو برنامه تسویه تجاری را افزایش داد تا شامل صادرکنندگان بزرگ نیز بشود؛ تعداد کل صادرکنندگانی که اجازه یافتند از این برنامه استفاده کنند به 67359 صادرکننده (30% کل صادرکنندگان) افزایش یافت. |
|
6 |
ژانویه 2011 |
بانک مرکزی چین به 20 منطقۀ طرح پایلوت اجازه داد که سرمایه گذاری مستقیم انجام دهند (راهاندازی کسبوکارهای جدید، ادغام شدن، در اختیار گرفتن مالیکت شرکتها[2]، خرید سهام ممتاز؛ اما شامل سرمایهگذاری مالی نمیشود). |
این برنامه پایلوت برای بینالمللی کردن یوآن، به سرعت از حالت منطقهای به سطح جهانی توسعه یافت، اما در داخل کشور تنها 20 استان را پوشش میداد. در سال 2009 تمام واردکنندگان میتوانستند به همتایان خارجی خود - در ازای واردات - یوآن بدهند، اما تنها 20 شرکت صادراتی اجازه یافتند که در ازای صادرات یوآن دریافت نمایند. بطور کلی، چین از دو مسیر در حال توسعه میزان استفاده از پولی خود در سطح بینالمللی است:
[1] Domestic Inter-bank Bond Market
[2] Acquisitions