در دنیا، احداث مراکز ویژه اقتصادی با توجه به ظرفیت‌های منطقه‌ای امری مرسوم است. به عنوان نمونه می‌توان به مناطق آزاد تجاری[1] و مراکز مالی فراساحلی[2] اشاره نمود. در سال‌های اخیر به دلیل جذب نسبت مهمی از جریان مالی جهانی توسط مراکز مالی فراساحلی، اهمیت و ضرورت شناخت این مراکز بصورت ویژه‌ای مورد توجه قرار گرفته است. تعداد این مراکز - که به افراد غیر مقیم خدمات مالی ارائه میکند - رشد فزاینده‌ای در نیم قرن اخیر داشته است.
بانکداری فراساحلی یکی از روشهای مرسوم بانکداری در جهان است که برای اشخاص غیرمقیم، خدمات مالی ارایه میکند. این تعریف خیلی کلی است و بسیاری از بانکهای دنیا را در قالب این تعریف جای میگیرند، اما اگر قید شرایط مقرراتی سهلگیرانه را به آن اضافه کنیم، بانکها در کشورهای خاصی که به مرکز مالی فراساحی معروف هستند در این تعریف جای میگیرند. کشورهایی مانند امارات، لوکزامبوگ، سنگاپور، هنگکنگ و سوئیس کشورهایی هستند که عمده بانکهای فراساحلی را در خود جای دادهاند.
تاریخ دقیق شکل‌گیری اولین بانک فراساحلی و مرکز مالی فراساحلی نامعلوم است. اما توسعه بانکهای فراساحلی به شکل کنونی، در دهه 1970 آغاز شد و توسعه یافت. ادامه روند توسعه و رشد این نوع بانکداری باعث شده است که در داراییهای در بانکها و نهادهای مالی فراساحلی در حدود 10 درصد تولید ناخالص داخلی جهان باشد.
در بانکداری بینالمللی کلیه زیرساخت نظامهای پولی به صورت منفک از یکدیگر کار میکنند. عمده عملیات بانکداری فرساحلی به صورت تکارزی دلاری و یورویی انجام میشود، حال آنکه بانکهای فراساحلی، غالبا بصورت
بسته به نیازهای مشتریان، طیف وسیعی از خدمات در بانکهای فراساحلی قابل ارایه خواهد بود که مهمترین آنها شامل موارد ذیل است: افتتاح و نگهداری حساب، ارسال حواله، گشایش اعتبار اسنادی، یوزانس، صدور ضمانت نامه، فاینانس، ریفاینانس و سایر خدمات بانکداری بینالمللی.
[1] Free Trade Zone
[2] Offshore Financial Center; OFC